
Verhalen uit werk & moederschap
Soms verrast het gedrag van je kind je. Niet omdat het zo bijzonder of onverwacht is, maar omdat het je raakt op een manier die veel dieper gaat dan het moment zelf. Je voelt boosheid, frustratie of verdriet, en vaak weet je zelf niet meteen waarom. Wat je voelt is een trigger – een emotionele reactie die ergens in jou geworteld ligt, meestal in je eigen geschiedenis.
Laatst had ik zo’n moment met mijn zoon van 12. Hij heeft dit schooljaar een gloednieuwe laptop gekregen, een investering waar ik trots op was. Het voelde als een manier om hem te ondersteunen in zijn leerproces, om hem iets te geven dat ik als kind zelf niet altijd had: toegang tot goede middelen. Maar na vier maanden was de laptop al stuk door onzorgvuldig gebruik. Hij ligt nu bij de reparatie, en mijn zoon gebruikt de leenlaptop op precies dezelfde manier, zonder enige verandering in zijn gedrag. Toen ik hem daar voorzichtig op aansprak, ontplofte hij.
Zijn boosheid leek totaal uit proportie, maar het was mijn eigen reactie die me het meest verraste. Ik voelde me zó getriggerd. Het leek ondankbaar van hem, alsof hij niet begreep wat het betekent om iets waardevols te krijgen en daar verantwoordelijk mee om te gaan. Voor mij is een laptop geen simpel gebruiksvoorwerp. Het is een privilege, iets kostbaars. Maar voor hem is het… gewoon een ding. En precies daar zit de kern van mijn trigger.
Zijn gedrag raakte iets ouds in mij. Ik groeide op in een omgeving waar we niet altijd alles hadden wat we nodig hadden. Dingen die ik kreeg, waren vaak het resultaat van hard werken of offers. Ik leerde dat je zuinig moest zijn op wat je had, omdat je niet zomaar iets nieuws kon verwachten. Het gedrag van mijn zoon confronteert me met die waarde uit mijn eigen jeugd – en daarmee met mijn eigen verhaal.
Deze realisatie helpt, maar het maakt de emotie niet meteen minder intens. Wat het wel doet, is ruimte creëren om te reflecteren. Triggers zijn als ijsbergen: wat je voelt, is slechts het topje. Er ligt een hele wereld aan ervaringen en overtuigingen onder de oppervlakte, en die bepaalt hoe je reageert.
Maar hoe herken je die triggers bij jezelf? Vaak begint het met de vraag: waarom raakt dit me zo? Als je merkt dat je emotioneel heftiger reageert dan de situatie misschien vraagt, is dat vaak een teken. Probeer nieuwsgierig te zijn naar je eigen gevoelens, zonder jezelf meteen te veroordelen. Waarom maakt het gedrag van je kind je boos, verdrietig of gefrustreerd? Welke waarde of overtuiging wordt geraakt?
In mijn geval moest ik erkennen dat het niet alleen ging om mijn zoon en de manier waarop hij zijn laptop gebruikt. Het ging om mijn eigen verleden, om mijn eigen overtuiging dat je hard moet werken voor wat je hebt en dat je daar zuinig op moet zijn. Mijn boosheid was niet alleen voor hem bedoeld; het kwam voort uit iets dat diep in mij zit.
Het mooie is dat, hoe confronterend triggers ook zijn, ze je altijd iets waardevols over jezelf leren. Ze zijn een uitnodiging om te groeien, om je eigen verhaal beter te begrijpen en uiteindelijk om meer empathie te tonen – zowel voor jezelf als voor je kind.
Dus de volgende keer dat je voelt dat je geraakt wordt door het gedrag van je kind, probeer dan even stil te staan bij wat er gebeurt. Niet alleen aan de oppervlakte, maar daaronder. Wat vertelt het je over jezelf? Wat kun je hiervan leren? Want uiteindelijk zijn triggers niet je vijanden. Ze zijn je leraren, en misschien zelfs een brug naar een diepere connectie – met jezelf én je kind.
Fatima Kersten-Slot
Pedagoog