Verhalen uit werk & moederschap
De afgelopen week had ik een bijzonder gesprek met een moeder. Ze vertelde in tranen over haar schuldgevoel. Als haar zesjarige zoon agressief reageert, weet ze soms niet wat ze moet doen. In haar wanhoop handelt ze tege natuurlijk door hem van zich af te zonderen, tot ze beiden gekalmeerd zijn. Maar die actie voelt voor haar allesbehalve goed. Het roept herinneringen op van haar eigen jeugd, waar soortgelijke situaties diepe sporen hebben achtergelaten. Ze vertelde me hoe het haar telkens weer onrust en spanning bezorgt.
Als pedagoog weet ik hoe belangrijk het is om op zo’n moment zonder oordeel te luisteren. Ik zag een moeder die, ondanks haar worstelingen, alles op alles zet om het goed te doen. “Je kracht zit in het bewaken van je grenzen,” zei ik tegen haar, “zonder dat je extreme, beschadigende keuzes maakt. En dat doe je al. Je zorgt voor je kind én voor jezelf door even afstand te nemen.” Langzaam zag ik haar kalmeren. Haar blik verzachtte, alsof ze zichzelf voor het eerst toestemming gaf om niet perfect te mogen zijn.
Later die dag dacht ik terug aan een moment van een paar weken terug. Mijn zoon was aan het gamen, en ondanks meerdere waarschuwingen om te stoppen, ging hij stug door. Ik voelde hoe de irritatie in me opborrelde. Eerst riep ik nog geduldig vanuit de keuken. Daarna iets luider. Uiteindelijk liep ik naar zijn kamer en schreeuwde ik dat hij nu écht moest stoppen. Mijn stem galmde na in de stilte die volgde. Mijn zoon keek me geschrokken aan, en meteen voelde ik de spijt. Waarom werd ik zó boos? Waarom raakte dit me zo?
Blijkbaar werd ik ergens getriggerd, net zoals die moeder in ons gesprek. Het was niet alleen zijn gedrag dat me raakte, maar ook het gevoel dat ik de controle verloor. Het gevoel niet gehoord te worden. En misschien ook de onzekerheid: doe ik het wel goed?
Dat besef hielp me om de situatie opnieuw te bekijken. Niet vanuit perfectie, maar vanuit menselijkheid. Ik ging terug naar mijn zoon, bood mijn excuses aan, en legde uit waarom ik zo boos was geworden. Hij knikte en zei: “Maar mam, je kunt ook gewoon mijn controller afpakken.”
Wat deze twee momenten me opnieuw hebben geleerd, is dat opvoeden geen kwestie is van altijd de juiste keuzes maken. Het is een zoektocht, waarin je soms struikelt en leert. Net als die moeder, die worstelt met haar eigen jeugd, probeer ik elke dag een balans te vinden. Niet perfect, maar goed genoeg. En misschien is dat juist waar de kracht van ouderschap ligt: in het leren omgaan met je eigen triggers, in het zoeken naar verbinding, en in het erkennen dat je soms even niet weet wat je moet doen.
Fatima Kersten-Slot
Pedagoog
